Balada del sol menguante

"Balada del sol menguante" / "Ekibeheraren balada" olerkia, "Ametsek ez dute kartzelarik" abestitz, poesia eta bertso bilduman 2006ko urtarrilean kaleratu nuena, andaluzierara itzulia irakur dezakezue honako blogean:

http://literaturaenandalu.blogspot.com/2008/04/aut-juanma-sarasola-xaun.html

irakurketa on.... ta andaluzieraz esaten dutenez, "zalú!" (osasuna!)

Hemen duzue olerki hori, jatorriz gaztelaniaz idatzi nuena, gero neunik euskaratua (bi bertsio horiek "Ametsek ez dute kartzelarik" liburuan argitaratuak), eta geroago andaluzierara pasatua:

BALADA DEL SOL MENGUANTE

Triste ironía
al deshojar la margarita,
de ser mi sol
has pasado a ser estrellita,
de cálida cercanía
a pálida lejanía…

De ser mi sol,
imán y revitalizador
me has llevado, del amor,
al árido desierto,
del remanso y del oasis
a la agitación
y al desconcierto.

Te has ido, de mudanza,
del centro de mi corazón
a una esquinita.
He pasado
de alegrías y esperanzas
a la desazón
y a una tristeza infinita.

Mi corazón
como antes ya no palpita,
loco de amor,
de amor loco;
ahora grita,
sordo dolor…
apagandose poco a poco.

Tu sol fue el crisol
de ilusiones y certezas;
ahora que te has ido
soy un árbol sin savia,
solo corteza…
Me da pena,
me da rabia,
me embarga la tristeza,
donde plantamos
nuestra flor
ahora solo hay maleza…

La luz que me diste
te la agradezco,
sinceramente,
y ahora, en el presente
aquellos rayos atesoro
y melancólico amanezco.

Tu sol encendió
más de un momento
y engrandeció
mi universo;
mas, ahora, en el firmamento
eres estrellita,
digna, eso sí,
de mil y un versos…
y de un evocador lamento.


EKIBEHERAREN BALADA
(Gaztelaniazkoaren itzulpena)

Ironia tristea,
pitxilorea hostokatzean
nere eguzkia izatetik
izartto izatera igaro zara,
hurbiltasun goxotik
urruntasun zurbilera…

Nere eguzkia izatetik,
iman eta bizigarri,
desertu idorrera
eraman nauzu,
maitasunetik;
urmael eta oasitik
asaldura
eta nahasmenera.

Joan zara, mudantzan,
nere bihotzaren erditik
izkintto batera.
Alaitasun eta itxaropenetik
ezinegonera
eta tristura mugagabera
igaro naiz.

Nere bihotzak ez du
lehen bezala taupa egiten,
maitasunez erotua,
erotua maitasunarekin;
orain oihu egiten du,
min gorrarekin…
pixkanaka-pixkanaka itzaliz.

Zure eguzkia
ilusio eta itxaropenen
kriseilu izan zen;
orain, joana zarela,
izerdirik gabeko arbola naiz,
soilik azala…
Pena ematen dit,
amorrua ematen dit,
tristurak harrapatua nauka,
gure lorea landatu genuen tokian
orain soilik sasiak daude…

Eman zenidan argia
eskertzen dizut,
bene-benetan,
eta orain
izpi haiek
altxor gisa gordetzen ditut,
eta malenkoniatsu
atzamaten nau egunsentiak.

Zure eguzkiak
une bat baino gehiago
piztu zituen
eta ene unibertsoa
haunditu egin zuen;
baina, orain, ortzemugan
izartto zara;
hori bai,
mila eta bat bertso
merezi dituzu…
eta ahuen oroitarazle bat.